Fortune Ganesha

Nung isang linggo, sabay na nanlaki ang mata namin ng aking cardiologist nung pareho naming makita ang resulta ng aking blood pressure test.

Parang proud na proud na wumawagayway ang figure sa malaking sphygmomanometer ng Taipei medical university hospital: umaatikabong 164 over 93. Kulang na lang ay may sound effects ng drum roll, bago on queue na nag-dialogue ang aking duktor.

“What happened to you?” tanong ni Dr. Huang.

Nagkibit-balikat ako, kunyari walang alam. Pero ang totoo,  binalot lang ako ng hiya. Ganito talaga ang gusto kong sabihin. : “Doc, napakain ako ng Lapid’s chicharon kahapon. Nag-almusal ako ng Spam. Nagpuyat akong mag-transcribe ng isang lecture series para sa aming opisina at natulog ako ng may araw na. Stressed ako at nag-stress eating pa. I’m guilty and willing to be crucified.”

Nailing lang si doc. “Most of my patients today have their blood pressure shoot up to high levels. It must be the changing weather. Have you stopped exercising?”

“No, doc,” sabay ang aking iling. I still go to the gym at least thrice a week.

“Good, make it four or if possible, everyday. You have to sweat daily.”

Matapos niya akong maresetahan, nagbisikelta na ako pauwi habang umuusal ng aking mga bagong resolve para mapababa ulit ang aking blood pressure.

Ayon sa aking duktor, matagal na akong hypertensive. Nasa genes ko raw ang sakit na ito pero ang klase ng aking hypertension ay iyong tipo na wala akong nararamdamang sintomas. Ito yung hypertension na traidor, dahil wala man lang itong pasabi. Kung di ko monitored ang aking presyon, marahil matutumba na lang ako.

Inassure naman ako ni Dr. Huang na ang hypertension ay manageable. Balance is the key, sabi niya. Ito raw yung tipo ng sakit na lagi kang maninimbang. Hindi ka pwedeng kumain ng maalat, pero di rin pwede ang walang asin. Ganundin sa asukal. Bawal ang matamis pero di rin pwede ang sobrang tamis. Di pwede ang laging puyat, pero di rin pwede ang tulog ng tulog. Dapat daw mag-exercise pero huwag din masyadong magpagod. Mahalaga din na hindi ma-stress. Pwede raw mabuwisit pero wag didibdibin. Pwedeng magalit pero siguraduhing di yung tipo ng galit na puputukan ka ng ugat.

Hindi ko alam kung na ma-manage ko ng mabuti ang aking blood pressure. Aminado ako na paminsan-minsan, pumipitik-pitik pa rin ang aking mga pagpatol sa tukso–lalo na ang pagkain ng mga bawal. Minsan nga, ang lingguhan kong self-declared cheat day ay nagiging super feast day na pinagsisisihan ko rin matapos kong magpakasasa.

Pero ganun na nga. Kumbaga sa cyclist, tumumba man ang bisekleta, gumewang man ang daan. Bangon ulit, sakay ulit, hinga ng malalim at tuloy-tuloy lang hanggang makarating sa pupuntahan.